Keuzes

Op een gegeven moment kom je op het punt dat een knoop doorgehakt moet worden. Linksom of rechtsom, er is geen ontkomen aan: want twijfel is niet fijn. Lang twijfelen nog minder.

Het geeft ruis. Het geeft onrust in hoofd en hart. Buikpijn op de lange duur.

Enige wat te doen staat is door de zure appel heen bijten, ‘eat the frog’.

Ook niet leuk, maar alles beter dan steeds in het ongewisse blijven. En het fijnste daarna: opluchting. Gewoon omdat een keuze gemaakt is. Beter slapen.

De keuze om naar Noorwegen te gaan was zwart-wit.

Ja of nee. Niets ertussenin. Je doet het of niet. Wij hebben voor JA gekozen, met heel ons hart, met twijfel in ons hoofd en angst in de benen.

Dat kan allemaal naast elkaar bestaan.

De JA vanuit het hart was groter dan de rest. 

Daarna verliep alles in FLOW. Dat was heerlijk. Dat onderbouwde dat deze beslissing de juiste was. In 6 weken ‘alles’ uitzoeken, regelen en vertrekken.

Ons ontwortelen.

Een jaar voor de kiezen krijgen waarvan je niet had kunnen dromen.

Opnieuw wortelen op rotsige grond. Dat gaat grillig. Een jaar waarin we op alles JA hebben gezegd. Dat voelde heel bevrijdend. Een andere ‘ik’ zijn in een ander land; want geen mens die je kent.

Het was heerlijk, fris, vernieuwend en dit onderdeel had nog zeker wel een jaar langer mogen duren. Wat mij betreft.

Maar niets blijft wat het is; de tijd gaat voorbij, er worden nieuwe keuzes gemaakt. 

Er zijn mensen om rekening mee te houden, een huis om voor te zorgen. Grote keuzes moeten opnieuw gemaakt. 

Niets is alleen maar leuk en fris en vernieuwend. Op een nieuwe plek wortelen brengt frustratie en twijfel en zorgen met zich mee. Nieuwe vragen; wíl ik hier wel zijn?

En zo nee, hoe lang dan nog wel? En waar baseer je eigenlijk keuzes op? Wat ga je kiezen als de 2 verschillende opties mijlenver uit elkaar liggen en allebei op hun eigen manier aantrekkelijk zijn? 

Kies je voor vertrouwd/ veilig vs avontuur/ nieuw? Rust of reuring?

Met wie heb je rekening te houden en is dat voor korte of lange termijn? 

Mijn liefste mensen om me heen zijn me het liefst. Dat is logisch en dan kijk je naar de balans. In ons geval sloeg na ruim 9 maanden - een hele cyclus- de balans vooral door naar ‘ minder leuke weken’ - vs topweekenden… de weken duren langer dan de weekenden. Daar valt niet tegenop te redeneren.

De keuze ‘ we gaan terug’ is gemaakt op basis van lange termijn redenatie; we hebben een jaar lang enkel korte termijn beslissingen en ad hoc dingen gedaan. Deze is puur gebaseerd op gevoel en wat is er voor de lange termijn nodig? En dat is in ons geval blije kinderen die zich goed en volwaardig kunnen ontwikkelen. Hun talenten kunnen ontplooien en zich uit kunnen en durven spreken. Die voor zichzelf staan en stevige individuen worden. 

De huidige omgeving biedt van alles op vele manieren; leren koken, de natuur leren kennen, leven met de zee… echter jezelf uitspreken, je nieuwsgierigheid aanwakkeren, op onderzoek uitgaan, jezelf uitdagen, dat is een ander verhaal en dat heeft NL dan toch echt te geven. Over de eigen vriendjes, familie en het netwerk niet gesproken die ons ondersteunen in het gezond laten opgroeien van onze kinderen.

' It takes a village to raise a child'. Cliché, o zo waar.

Het fijnste van een poos weg zijn is (her)waarderen wat je hebt.

Het voorrecht waar we wonen. Het feit dat je keuzes mág maken. Voelen dat je fijne mensen om je heen hebt. Dat het bouwen van de afgelopen jaren niet voor niks is geweest. Waardevol. Zinvol.  En de wetenschap hebben dat er nieuwe avonturen beleefd mogen worden, op een andere manier.

Terug naar vertrouwd, maar niet hetzelfde.

En ondertussen intens opslurpen wat deze omgeving nog te bieden heeft. Hier en daar een lach en een traan. Verteren dat we afscheid gaan nemen.

Gelukkig weten we dat de zon ook morgen weer opkomt.

@Revsiksanden, Måløy